εικόνα: φωτογραφία της Νότας Κυμοθόη
"ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ"ΔΟΚΙΜΙΟ της Νότας Κυμοθόη
© Νότα Κυμοθόη
Το βουνό στη θέση του, να σηματοδοτεί ή να λογοδοτεί; Σηματωρός και κήρυκας ζωής ή θανάτου. Υπάρχει θάνατος; Κάθε φορά που βλέπω την όψη του, απ΄ το ίδιο σημείο, έρχονται ιστορικές μορφές, ανασκαλεύοντας τις πτυχές του είναι μου. Έρχεται ο Άρης Βελουχιώτης κι ακούω τα πέλματα του αλόγου του να ποδοπατούν τα έγκατα της σήψης μιας κοινωνίας βολεμένης στο τίποτα...Και καθώς αντικρίζω τα χωράφια που περιμένουν τον καιρό να φτιάξει, όπως λένε οι ντόπιοι, τσουπ, η παπαρούνα καταμεσής στο τίποτα. Υπάρχει τίποτα;
Η παπαρούνα στον όχτο μαζί με τ΄αγριόχορτα, φέρνουν στη μνήμη μου τις παπαρούνες του Γιώργη Βαρλάμου. Ενός αγωνιστή με την τέχνη του χρωστήρα. Ενός σπουδαίου Ζωγράφου και Χαράκτη, που ήταν πρώτα άνθρωπος κι ύστερα εργάτης της Τέχνης, που μαζί της έμαθε την υπομονή, αλλά και την αγάπη για τη ζωή.
εικόνα: Έργο Ζωγραφικής του Γιώργη Βαρλάμου
Κάποιοι βιάζονται να πουν τη γνώμη τους, βεβηλώνοντας του καθενός το έργο, δίχως να σκεφτούν. Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι, ίσως να ήταν η κοινωνία μας καλύτερη. Λέω ίσως και να είχε ο Παρνασσός το μυστήριο, οπού κάποτε είχε, πριν καταστρέψουν την όλη ισορροπία οπού είχε κάποτε σε αυτό, που λέμε κλίμα. Όχι το κλήμα που βγάζει σταφύλια, αλλά το κλίμα που έχει σχέση με τον καιρό. Αυτόν που περιμένουν οι αγρότες για να καλλιεργήσουν στα κτήματά τους, τα όσα έχουν σκεφτεί για τη χρονιά που έρχεται, αλλά δεν μπορούν, γιατί η βροχή δεν αφήνει...
Δεν θα εμπλακώ σε κομματικές απόψεις γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου. Απλά κοιτάζοντας το ωραίο αυτό απέραντο γαλάζιο που εκτείνεται πάνω και πέρα απ΄τον Παρνασσό, σκέφτομαι την απεραντοσύνη του Σύμπαντος Κόσμου και το πόσο μικρή είναι η Γη μας, μαζί με τα μεγάλα κι ογκώδη "εγώ" του καθενός χωριστά. Κι αυτά άλλοτε δημιουργούν κι είναι οι δημιουργίες τους καλοσύνη για την ανθρωπότητα κι άλλοτε γίνονται οδοστρωτήρας και δεν αφήνουν όρθιο τίποτα ν΄αναπτυχθεί για το καλό της ανθρωπότητας κι άλλοτε πάλι σιγά-σιγά προχωράνε τα "πολλά εγώ" καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο.
Αλλά όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν βίαια να αφανίσουν έναν άνθρωπο της Τέχνης που ζει τίμια, δεν μπορούν. Γιατί ο τίμιος άνθρωπος, είναι σαν το σπόρο, που υπάρχει κρυφά μέσα στο χώμα. Κι αυτόν το σπόρο, κανείς τεχνολόγος επιστήμων, δεν κατάφερε έως τώρα να δημιουργήσει. Πάντα θα υπάρχει σαν αυτήν την σεμνή παπαρούνα, για να θυμίζει, πως η σοφία της Δημιουργίας, είναι αξεπέραστη, γιατί είναι μέσα στο θεϊκό σχέδιο της ύπαρξης.
Αυτά λοιπόν σκεφτόμουν καθώς βάδιζα σε αυτόν το δρόμο, όπου από μικρό παιδί βαδίζω και κάθε φορά, με διδάσκει, γιατί ο Παρνασσός είναι εκεί, σταθερός, όπως και το κάθε τι, που έχει αξίες...
(συνεχίζει...)
