Νότα Κυμοθόη "Τα Αεί α (άγια) Θεοφάνια είναι αρχαία ελληνική εορτή"

                                           Photography Nota Kimothoi© Νότα Κυμοθόη
"Τα Αεί α Θεοφάνια* είναι αρχαία ελληνική εορτή"
Νότα Κυμοθόη 

     Διαβάζοντας και μελετώντας τ΄ αρχαία ελληνικά κείμενα συναντάμε αλήθειες, οι οποίες για λόγους σκοπιμότητας "πολιτικής, θρησκευτικής κοσμικής εξουσίας", έμπλεξαν τα πάντα και μέχρι των ημερών μας υπάρχει μια σκοτεινάγρα στο θέμα αυτό και η όλη αλήθεια έχει κρυφτεί. Με τα χρόνια οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την όλη προέλευση αυτής της εορτής. Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή ιστορική πορεία ως γόνοι των αρχαίων Ελλήνων κι Ελληνίδων, για να δούμε την όλη αλήθεια και προέλευση της εορτής των Θεοφανίων. 

    Τα αρχαία Θεοφάνια ήταν μια σπουδαία Εορτή στους Δελφούς, όπου έρχονταν προσκυνητές από όλον τον κόσμο, για να αποδώσουν Τιμή και Δόξα στο Θεό του Φωτός Απόλλωνα και να δουν το Άγαλμα του Θεού του Φωτός, όπου μόνον αυτήν την ημέρα φανέρωναν στους προσκυνητές του Ναού. Αυτήν την ημέρα ο Θεός του Φωτός ήταν "Θεοφανής", φανερωνόταν δηλαδή στους προσκυνητές του και η Εορτή αυτή ονομαζόταν Θεοφάνια.

     Ο Ιησούς Χριστός αυτήν την ημέρα φανερώνεται στον κόσμο για να ξεκινήσει το ιερό του έργο, καθώς γράφουν τα ιερά κείμενα (πβ. Α΄ Τιμόθ. 3.16: Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί͵ ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι͵ ὤφθη ἀγγέλοις͵ ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν͵ ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ͵ ἀνελήφθη ἐν δόξῃ), γίνεται δηλαδή ο Καθαρμός του στα νερά του Ιορδάνη, από τον Ιωάννη (Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο) σύμφωνα με τη αρχαία ελληνική θρησκεία καθαρμού σε ποτάμια και  παρουσιάζεται στον κόσμο για να τελέσει το έργο του. Ο πρώτος που τον αναγνωρίζει ως Φως είναι ο Ιωάννης, ο οποίος ήταν Μύστης, γνώριζε δηλαδή τον αρχαίο ελληνικό Καθαρμό. Και τη στιγμή του Καθαρμού αυτού φανερώνεται στον Ουρανό ένα λευκό περιστέρι κι ακούγεται φωνή Θεού λέγουσα: "Ούτος εστί ο υιός μου ο μονογενής ο εγώ ευδόκησα". Ποιοι λοιπόν άκουσαν αυτήν τη φωνή του Θεού και πως διασώθηκε και ποιοι την κατέγραψαν; Ζούσε δε ο Ιωάννης ως ερημίτης μοναχός του απομονωμένος από τους άλλους ανθρώπους της εποχής του. Το λευκό περιστέρι αποτελεί ένα ιερό κλειδί, για το οποίο θα μιλήσω άλλη φορά. Η δε εκκλησιαστική γλώσσα αναφέρεται στην αρχή ως το μυστήριο της "ενανθρωπήσεως του Θεού" γι΄ αυτήν την ημέρα καθώς υπάρχει η εξής δήλωση του Γρηγορίου Θεολόγου (πβ. τον τίτλο ομιλίας τού Γρηγορίου Θεολόγου στα Χριστούγεννα: Εἰς τὰ Θεοφάνια͵ εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, όπου σε ένα σημείο (36.313.) εξηγεί ως εξής το γιατί δόθηκαν δύο ονόματα στην εορτή των Χριστουγέννων: Ὄνομα δὲ͵ τῷ φανῆναι μὲν͵ Θεοφάνια· τῷ δὲ γεννᾶσθαι͵ Γενέθλια). Αυτή η συνολική αναφορά ευνοήθηκε και από το γεγονός ότι στην ιστορία της εκκλησίας και οι δύο εορτές εορτάζονταν στην αρχή την ίδια ημέρα, δηλαδή στις 6 Ιανουαρίου. 

    Tον 4ο αιώνα όμως, οι δύο εορτές χωρίστηκαν και η Γέννηση του Ιησού Χριστού μεταφέρθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα που οι λάτρεις του Δωδεκάθεου σε Ανατολή και Δύση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κι όλοι οι εθνικοί εόρταζαν τον Θεό Ήλιο, δηλαδή τα Ηλιούγεννα. Από τότε αρχίζει να χρησιμοποιείται η λέξη Θεοφάνια ήτοι: Θεοφάνια για τη Βάπτιση, παράλληλα με τη λέξη Ἐπιφάνια (πβ. Ιωάνν. Χρυσοστ. Φιλογ. 48.752: Εἰ γὰρ μὴ ἐτέχθη κατὰ σάρκα ὁ Χριστὸς͵ οὐκ ἂν ἐβαπτίσθη͵ ὅπερ ἐστὶ τὰ Θεοφάνια· οὐκ ἂν ἐσταυρώθη͵ ὅπερ ἐστὶ τὸ Πάσχα).

   Οι αρχαίες ελληνικές τελετές Καθαρμού που αφορούν τον εορτασμό των Θεοφανίων, άρχιζαν με τον καθαρμό των ιερών αγαλμάτων των Θεών στους αρχαίους ελληνικού ναούς και ήταν μια μεγάλη αρχαία ελληνική εορτή, την οποία η εκκλησία οικειοποιείται ως δική της χριστιανική. Κι εδώ πρόκειται για μια γνήσια βεβήλωση και γνήσια κλοπή. Ας ξεκαθαρίσουμε το όλο θέμα, γιατί τα ιστορικά κείμενα φανερώνουν πως τα Θεοφάνια εορτάζονταν στο Ιερό του Απόλλωνος Θεού στους Δελφούς. Βρίσκουμε ερευνώντας τις γραφές, τα κάτωθι κείμενα:

1ο κείμενο του ιστορικού Ηροδότου, ο οποίος γράφει:

"Επιτελέσας δε ο Κροίσος ταύτα απέπεμπε ες Δελφούς και τάδε άλλα άμα τοίσι κρητήρας δύο μεγαθεί μεγάλους, χρύσεον και αργύρεον, των ο μεν χρύσεος έκιτο επί δεξιά εσιόντι ες τον νηόν, ο δε αργύρεος επ΄αριστερά. Μετεκινήθησαν δε και ούτοι υπό τον νηόν κατακαέντα, και ο μεν χρύσεος κείται εν τω Κλαζομενίων θησαυρώ, έλκιν σταθμόν είνατον ημιτάλαντο και έτι δώδεκα μνέας, ο δέ αργύρεος επί τού προνηίου της γωνίης, χωρέων αφορέας εξακοσίους, επικίρναται γαρ υπό Δελφών Θεοφανίοισι."

Αυτό το κείμενο θέλει να πει τα εξής:

Ο δε Κροίσος τέλεσε αυτά και έστειλε στους Δελφούς ακόμα δυο κρατήρες μεγάλου μεγέθους, έναν με χρυσό και έναν με ασήμι, τον μεν χρυσό  να τοποθετηθεί στα δεξιά της εισόδου του ναού και εκείνον με το ασήμι στα αριστερά του ναού. Μετακινήθηκαν δε αυτοί από τον ναό όταν καιγόταν ο ναός από πυρκαγιά και το χρυσάφι βρίσκεται στο θησαυροφυλάκιο των Κλαζομενών και ζυγίζει τεσσερισήμισι τάλαντα και δώδεκα μνες, το δε ασήμι βρίσκεται στην γωνιά του πρόναου και χωράει σε εξακόσιους αμφορείς, που κερνούν στους Δελφούς την ημέρα των Θεοφανίων.

Την ημέρα των Θεοφανίων έβλεπαν το Φως του Θεού Απόλλωνα και η αρχαία αυτή εορτή ταυτίστηκε με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος δίδασκε για το Φως του Θεού.  Ας μη λησμονούμε πως έλεγε:"εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το φως της ζωής".

      Με τα αρχαία ελληνικά Θεοφάνια σχετίζεται και η αρχαία εορτή του Καθαρμού ή Πλυντηρίων, κατά το οποίο πλενόταν το Ξόανο της Θεάς Αθηνάς στη θάλασσα.

Στην Αθήνα το μετέφεραν τελετουργικά στο Παλαιό Φάληρο, καθώς αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Καθάριζαν κι εξάγνιζαν τα Ιερά των Ναών της Θεάς Αθηνάς και κυρίως της Θεάς Αθηνάς Παλλάδος στην Ακρόπολη της Αθήνας κι έδεναν το Ιερό της με σχοινιά. Σε όλες τις αρχαίες πόλεις κουβαλούσαν τα αγάλματα των Θεών και τα ιερά σκεύη και τα έπλεναν στο κοντινότερο ποτάμι ή λίμνη για να καθαρθούν κι αυτό γινόταν τελετουργικά. Δηλαδή, οι Ιέρειες των αρχαίων Ναών που ήταν όλες παρθένες και ονομάζονταν "Λουτρίδες και Πλυντρίδες" μαζί με την Ιέρεια που ονομαζόταν "Κατανίπτης" κι ήταν η επιμελήτρια για το άγαλμα της Θεάς προετοίμαζαν την τελετή των Καλλυντηρίων.  Ακολουθούσαν οι Ιέρειες "Πραξιεργίδες" που ετοίμαζαν το καθαρτήριο λουτρό του Ξοάνου της Θεάς Αθηνάς, που το έγδυναν και μετά από τον καθαρμό του το έντυναν πάλι με τα πέπλα και τα κοσμήματά του, κάτω από την επίβλεψη κι εποπτεία των "Νομοφυλάκων" καθώς το Ξόανο μεταφερόταν στη θάλασσα του Φαλήρου και παρέμεινε εκεί όλη την ημέρα. Αυτή η ημέρα του Καθαρμού ή Πλυντηρίου ήταν αποφράς ημέρα, διότι η πόλη της Αθήνας στερείτο την προστασία της πολιούχου Θεάς, γι΄ αυτό ήταν επίσημη "αργία" έως το απόγευμα όπου το Ξόανο επέστρεφε τελετουργικά πάλι στον Παρθενώνα. Στη διαδρομή από το Φάληρο ως τον Παρθενώνα έφηβοι νέοι και νέες κρατούσαν δάδες αναμμένες από τις Ιέρειες παρθένες "Πραξιεργίδες" ως τον Παρθενώνα, όπου το Ξόανο της Θεάς τοποθετείτο και πάλι στη θέση του, καθαρό.

Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας διατηρούν αυτό το έθιμο έως και σήμερα.

2ο κείμενο του Θουκυδίδη, ο οποίος γράφει, στο β΄ βιβλίο της ιστορίας του, κεφάλαιο 80, εδάφια 4-5:

"Κνήμος δε και οι μετ΄αυτού χίλιοι οπλίται επειδή επεραιώθησαν λαθόντες Φορμίωνα, ός ήρχε των είκοσι νεών των Αττικών αι περί Ναύπακτον εφρούρουν, ευθύς παρεσκευάζοντο την καταγήν στρατείαν. Και αυτώ παρήσαν Ελλήνων μεν Αμπρακιώται και Λευκάδιοι και Ανακτόριοι και ούς αυτών έχων ήλθε χίλιοι Πελοποννησίων, βάρβαροι δε Χάονες χίλιοι αβασίλευτοι, ών ηγούντο επετησίω προστατεία εκ του αρχικού γένους Φώτιος και Νικάνωρ. Ξυνεστατεύοντο δε μετά Χαόνων και Θεσπρωτοί αβασίλευτοι."

Σε αυτό το κείμενο διαβάζουμε:

Ο Κνήμος δε και οι χίλιοι οπλίτες μαζί με αυτόν επειδή πέρασαν απέναντι δίχως να τους πάρει είδηση ο Φορμίωνας, που ήταν αρχηγός σε είκοσι αττικά πλοία που φρουρούσαν την περιοχή γύρω από τη Ναύπακτο, αμέσως άρχισε την από στεριάς εκστρατεία. Και μαζί με αυτόν ήταν Έλληνες Αμπρακιώτες και Λευκάδιοι και Ανακτόριοι και χίλιοι Πελοποννήσιοι που είχε φέρει μαζί του όταν ήρθε. Βάρβαροι δε ήταν χίλιοι Χάονες χωρίς βασιλιά, στους οποίους αρχηγοί ήταν για ένα χρόνο οι έχοντες την εξουσία ο Φώτιος και ο Νικάνωρ από την ηγεμονική οικογένεια του τόπου και μαζί με τους Χάονες ήταν και Θεσπρωτοί χωρίς βασιλιά.

Σημείωση:α)Χάονες ήταν κάτοικοι που ζούσαν ως κυρίαρχοι στην Ήπειρο, στην Ιταλία αλλά και γύρω από τα Κεραύνια όρη έως τον Θύαμι ποταμό (Καλαμά) καθώς ονομάζονταν και Χώνες με πόλεις τον Πάνορμο, την Όγχηστο, το Ίλιον, το Βουθρωτό, την Φοινίκη, και καθώς αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, ονομάστηκαν έτσι από το γεννήτορά τους Χάονα, γιο του Πριάμου. Ο Θουκυδίδης τους ονομάζει βάρβαρους, ίσως γιατί δεν ήταν πολιτισμένοι, όσο οι άλλοι Έλληνες. β)Το κείμενο αυτό του Θουκυδίδη, το αναφέρω για να κατανοήσει ο κάθε αναγνώστης πως το όνομα Φώτιος δεν σχετίζεται με την εορτή των Θεοφανίων και τα Φώτα, όπως συνηθίζεται λαϊκά να ονομάζεται, γιατί ω όνομα προϋπήρχε στην αρχαία εποχή, πριν το χριστιανισμό.

"Αεί α" σημαίνει αιώνια αυτά, και από την εκφορά του λόγου δημιουργείται το  "γ" και προφέρονται Άγια. 

Ευχαριστώ προσωπικά τον Ιησού Χριστό, για όλη αυτήν τη Φώτιση οπού μας διασώζει ιερές αρχαίες αλήθειες, για τις οποίες χρειάζεται μεγάλη μελέτη και έρευνα από όσους πράγματι αγαπούν την μελέτη και την αλήθεια.
Ο σταυρός τον οποίον ρίχνουν στη θάλασσα για να καθαρθεί, την ημέρα των Θεοφανίων, ταυτίστηκε με τον Ιησού Χριστό. Εδώ όμως θέλει μελέτη το θέμα. Ας μη λησμονούμε, πως υπήρξε ο ισόπλευρος "σταυρός", δηλαδή το αρχαίο ελληνικό σύμβολο ενότητας των αρχαίων Ελλήνων κι Ελληνίδων, ποινή καταδίκης και σταύρωσης ζωντανών ανθρώπων από το ιερατείο των Εβραίων (κάτι σαν τη σημερινή ιερή σύνοδο). Η καταδίκη σε σταυρικό θάνατο είχε επιβληθεί για όλους όσους δεν έκαναν περιτομή στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ. Επί αυτοκρατορία; Μεγάλου Αλεξάνδρου καταργήθηκε η περιτομή ως βίαιη πράξη. Την εποχή όμως μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου την επανέφεραν και πάλι και μετά την καταστροφή της ιερής 17πολης των αρχαίων Ελλήνων στην περιοχή αυτή. Έτσι λοιπόν για όλους τους Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή και σκόρπισαν από τις 17 αρχαίες ελληνικές πολιτείες, η γνωστή 17πολη των αρχαίων Ελλήνων ή 10πολη όπως την αναφέρει η βίβλος ο αρχαίος ελληνικός ισόπλευρος σταυρός αποτελούσε σημείο Ενότητος και Δύναμης. Έδειχναν δε ασέβεια στο ναό του Σολομώντος για΄τι λάτρευαν τον ΖΕΥ και το 12Θεο. Υπήρχαν όμως και Ελληνιστές Ιουδαίοι που δεν έκαναν περιτομή. Η απόφαση του Ιερατείου των Εβραίων της εποχής εκείνης ήταν η ποινή καταδίκης σε θάνατο ανθρώπων ζωντανών με σταύρωση, στην περιοχή αυτή.

 Ήταν δε ο "σταυρός" αρχαίο ελληνικό σύμβολο ενότητας όλων των αρχαίων Ελλήνων επί Γης μετά τους μεγάλους κατακλυσμούς που είχαν σκορπίσει και ευρίσκονταν κάθε 4 χρόνια, για να θυμούνται: το Όμαιμον, το Ομότροπον, το Ομόγλωσσον και Ομόθρησκον (λατρεία Δωδεκάθεου) με τις αρχαίες εορτές τους. Σε αυτήν την περιοχή ήταν καταδικαστέες κι απαγορευμένες πλέον. Αυτόν τον αρχαίο ελληνικό σταυρό χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι δικαστές του εβραϊκού νόμου και στο λόφο του Γολγοθά για να σταυρώνουν ζωντανούς τους όσους ελληνιστές Ιουδαίους (οι οποίοι δεν έκαναν περιτομή) και όσους παρανομούσαν κι έτσι, βεβήλωναν, με ανθρωποθυσίες, τα αρχαία Ιερά των αρχαίων Ελλήνων. Η κατάσταση έγινε σκληρότερη έπειτα από τη μεγάλη σφαγή των Ελλήνων κι Ελληνίδων στην Κύπρο. Δηλαδή, επάνω στον αρχαίο ελληνικό σύμβολο του Όμαιμου, Ομόγλωσσου, Ομότροπου και Ομόθρησκου, σταύρωναν ζωντανούς. Ο αρχαίος ελληνικός Σταυρός είχε βεβηλωθεί και αιματοκυλιστεί κι αυτήν την ημέρα των Θεοφανίων ρίχνεται στη θάλασσα για να ΚΑΘΑΡΘΕΙ, γιατί επάνω του σταυρώθηκαν αμέτρητοι ζωντανοί άνθρωποι και βρήκαν φρυχτό θάνατο αλλά και ο Ιησούς Χριστός, δια του οποίου, σταμάτησε αυτή η θανατική ποινή!!! Δηλαδή ο σταυρός που ρίχνουν στη θάλασσα αυτήν την ημέρα, στην πραγματικότητα "ξεπλένεται και ξεπλένει" τα εγκλήματα του εβραϊκού λαού, που επάνω του σταύρωναν ζωντανούς ανθρώπους και δεν έχει καμιά σχέση με τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Ο "σταυρός" ταυτίστηκε με τον Ιησού Χριστό, αλλά δεν ήταν Εκείνος που επέβαλε αυτό το μαρτύριο. Σταμάτησε με τη σταύρωσή του η θανατική αυτή ποινή που είχαν επιβάλλει οι Εβραίοι στην ανθρωπότητα. Ο Ιησούς Χριστός είναι Φως κι όχι "σταυρικός" θάνατος.

   Ο αρχαίος ελληνικός σταυρός στην πορεία, για να εδραιωθεί η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης Ανατολής του Κωνσταντίνου (μέγας αυτοονομάστηκε της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας νέας Ρώμης Ανατολής κι άγιος καθιερώθηκε από τους εξουσιαστές της θρησκείας) ως απειλή σταυρικού θανάτου, εδραίωσε τη δύναμή του. Αργότερα που έγινε μονοκράτωρ στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία καθιερώθηκε ως σύμβολο επιβουλής του χριστιανισμού ως θρησκείας ο "σταυρός" του Γολγοθά, δηλαδή η ποινή θανάτου. Λέγεται πως η μητέρα του Ελένη (αγία) βρήκε το σταυρό στον οποίο είχε σταυρωθεί ο ίδιος ο Χριστός. Αυτό όμως δεν σταμάτησε τα εγκλήματα του Κωνσταντίνου κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του. Από τότε έως και τις ημέρες μας, κομματάκια "Τίμιου ξύλου" από αυτό το οποίο ήταν ο σταυρός στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός, έγιναν μέρος εμπορίου, για "ευλογία", σε όσους επισκέπτονται τους Αγίους Τόπους, όπως ονομάστηκε η περιοχή στο Ισραήλ κι όποιος βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό ονομάζεται "Χατζής". Τι σχέση έχει αυτός ο τίτλος, με τον ελληνισμό, ποτέ δεν το κατάλαβα.
   Στην εικόνα, ο αρχαίος ελληνικός Σταυρός των αρχαίων Ελλήνων της Κύπρου, από την τοποθεσία Πωμός, με ανθρωπόμορφη μορφή, υπήρξε ιερό φυλακτό στην αρχαιότητα για τη ζωή. Ως λατρευτικό Σύμβολο ζωής κι ενότητας του ελληνισμού ήταν ο ισόπλευρος αρχαίος ελληνικός σταυρός.

 Στην πορεία ταυτίστηκε με το "σταυρό" των νεκρών στον Γολγοθά και τοποθετείται σε όλους τους νεκρούς στα ορθόδοξα νεκροταφεία και στους τρούλους των ορθοδόξων εκκλησιών και αποτέλεσε ιερό σύμβολο του χριστιανισμού. 

   Το να ρίχνουν τον "Σταυρό" στη θάλασσα, καμιά σχέση δεν έχει με τη βάπτιση του Χριστού. Περισσότερο πλησιάζει με την κάθαρση του εβραϊκού λαού, που είχε επιβάλλει αυτό το μαρτύριο στην ανθρωπότητα εκείνη την εποχή αλλά και με την κάθαρση όλων όσων τον χρησιμοποίησαν σε αιματοκύλισμα και καταστροφές του Ελληνισμού.

   Ας ευχαριστήσουμε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο για όλη αυτήν την ημέρα και το Θεό του Παντός των Όλων Δυνάμεων για όλα τα αγαθά οπού μας προσφέρει για τη συνέχεια της ζωής!

Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός