Νότα Κυμοθόη
"Το ένδυμα της υπόσχεσης"
Ποίηση
Φέγγει απόψε η πλάση λαμπερά
όπως κάθε οπού η άνοιξη περνά
στα μονοπάτια του χειμώνα βιαστική
μ' εκείνη τη φορεσιά της ανεμώνης
που τόλμησε στην ερημιά μονάχη εκεί
τώρα...όπως πέρυσι όπως τότε οπού...
οι άνθρωποι μιλούσανε για μας.
Εσύ κι Εγώ κρυφά στο σεληνόφως
με τον καημό στα στήθια να μας καίει
κι εκείνη η μάνα μου που ήταν αγχωμένη
αχ, η φτωχή πως έτρεχε ξοπίσω...
Κι ήταν η στιγμή εκείνη οπού Εσύ
κρατώντας μια μοβ ανεμώνη στο χέρι
τρυφερά μου είπες : "σ' αγαπώ"!..
Πανάρχαια λέξη όπως και το άνθος
κι ο δρόμος από τα βήματα παλιός
όλα εκείνα οπού κι άλλους έφερε ως εδώ
κι ας έχει τώρα το χιόνι απλωθεί
σαν όνειρο κοντά σε άλλο όνειρο
μιας μάταιης αγάπης που είναι μακριά.
Η αγνότητα, χαρά της άνοιξης προδίδει
αιώνια σε χρώματα που συνθέτουν τ' άστρα
όπως το ένδυμα της υπόσχεσης εκείνης
κλεισμένο καλέ μου με απέραντο πόθο
στο πάθος μιας ανεμώνης του χειμώνα
που τόλμησε να συνάξει όλο το φως
των άστρων που μ' αγάπησαν
για να τολμώ απέναντί μου καθαρά
το είδωλό σου με λύπη ν' ατενίζω
στη σιωπή της νύχτας οπού λάμπει
η καρδιά μου ως πανσέληνος απόψε
για να συλλογίζομαι αστέρι μου εσένα
σαν ψεύτικο φεγγάρι που αντανακλά
όλα τα χτυποκάρδια μιας υπόσχεσης!
Νότα Κυμοθόη, Ελάτεια 1983
