ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ "ΘΗΣΕΙΟ" ΚΑΙ "ΤΗΣ ΕΛΑΤΕΙΑΣ"

                                                          φωτογραφία: Νότα Κυμοθόη

© Nότα Κυμοθόη 2009
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .

ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
"ΘΗΣΕΙΟ"
ΑΘΗΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ!

"Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!"

Ο ήλιος στην πόλη της Παλλάδος, απάνω στον αρχαίο τόπο σε κάνει να εννοείς ως κι αυτόν τον ατελείωτο ψίθυρο που μπορεί να έχουν οι αγριελιές με τα πεύκα και τα κυπαρίσσια και να ακούς ως και τις μυρτιές να λένε για τους περαστικούς στ΄ αθάνατα...Και πλάι σου, να περνάνε αρχοντικές γάτες της Πλάκας και να κατηφορίζουν στα στενά δρομάκια μαζί με τις κόρες από την άκρη της γης, που στέκουν για λίγο να θαυμάσουν το λευκό των κιόνων καθώς το αρχαίο μάρμαρο αστραπτοκοπά λουσμένο πλουσιοπάροχα στο φως...Αθήνα, με το μάτι λίγο λοξό ως πέρα στην Πάρνηθα με τις σκληρές όψεις του τσιμέντου ν΄αρμόζει σαν ακρίδα διψασμένη με κτίρια που αλλοιώνουν του ουρανού το οξυγόνο. Κι ανάμεσά τους χαμηλά οι άνθρωποι..."Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας" όπως γράφει κι ο Ελύτης, οπού διαβάζει Ποίηση το καταχείμωνο πίνοντας τσίπουρο και κρασί σε καφενέδες αραχτός...Ψίθυροι, γέλια και μικρές φωνές από μικροπωλητές, σαν συλλαβές κρυφές, οπού πασχίζεις το 2015 να ξεχωρίσει τι εθνικότητα είναι...Και στη μέση του κόσμου ο κόσμος σου, αυτός ο μικρός, ο μέγας οπού απλώθηκε στον κόσμο όλο!..

Κι ένα μικρό ποίημα, που έγραψα το 2012... κι απλά θάθελα να το διαβάσετε όσοι κι όσες αγαπάτε τον ποιητικό λόγο...Γιατί η ποίηση είναι σαν τα πουλιά που φτερουγίζουν κι έρχονται στα κλαδιά της καρδιάς και λένε...ΚΑΛΗΜΕΡΑ!..Ναι λένε...ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!..

"ΤΗΣ ΕΛΑΤΕΙΑΣ"
Ποίηση 2012
Νότα Κυμοθόη

(αφιέρωμα στον πατέρα μου)

Μονάχα το φως με κρατούσε

σώμα ουράνιο γεμάτο θάρρος

ελαιώνες, αμπέλια κι ο Παρνασσός

πρόσωπα βαμμένα στον ορίζοντα

ευωδίασαν χώμα γης κι ανθούς

με ζωγραφιές σε στήθια τους ανέμους

βουνίσιο έμβλημα στα δάχτυλα

που έσφιξαν οδύνες σε ψυχές

δαγκωματιές φιλιών σε χείλια

νυχιές ερωτικές στο δέρμα

πνοές βουερές και πόθων επάνω

σε σχήματα ταπεινών μειδιαμάτων

σ' εκείνα τα χέρια με τιμή στο χρόνο

οι μικροί θεοί σε σγουρόμαλλη κόμη...

της Ελάτειας καρδιές... αγαπημένες...

Δεν έπαιζα τους ανθρώπους με τις λέξεις 

όταν βρήκα τον Αρχάγγελο της ρομφαίας

φρουρό στην καρδιά μου που ανέμιζε μόνη

γυμνή από αργύρια κι αγαπημένους συγγενείς 

έρημη από αγάπη συγγενών εξ αίματος

και συγγενής αγαπημένη φίλων συγχωριανών

όταν στον πόνο του θανάτου

το σώμα ως πλεούμενο σκάφος

καταμεσής Αυγούστου μεσοπέλαγα

ορατό σε πράξεις και λόγια έφευγε...

Εκεί, οπού λευκές φορεσιές σα λυγαριές

ξέγνεθαν τις φωνές στ' αφτιά

που έφταναν από κυμάτων ως...θόηηηηη

κι ένιωθα όλη τη μοναξιά όλων των καιρών

ως ομορφιά μοναδική του Παραδείσου

με όλο της το τίμημα...

Μόνο το φως με κρατούσε εκεί

Μόνο το φως θα με φέρει πάλι εκεί

στην ομορφιά των φίλων συγγενών

της Ελάτειας...

Νότα Κυμοθόη
copyright:Nota Kimothoi

© Νότα Κυμοθόη

© Nότα Κυμοθόη 2009
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .