Νότα Κυμοθόη
"Ευσάβεια χρωμάτων"
Ποίηση
Αφιερωμένο...
Ελεύθερος περπατούσε ο χρόνος την πρώτη αυγή
με ρυθμό αρμονίας στο βήμα των ποδιών του
κι η πορεία των ανθρώπων εύθυμη από νωρίς
βγήκε σεργιάνι με σχήματα ευχών στα χείλη.
Όλα τα κουπιά σε ύπνου ενοχές ξεκουράζονταν
Εκεί, οπού άφησαν το δάκρυ τους οι γοργόνες
έντρομες κάποιο καλοκαίρι από λήθη θαλάσσης
Όταν τα καΐκια αρμένιζαν στο βάθος του γαλάζιου
Κι εσύ κρατούσες όνειρα στο χρώμα οριζόντων
Τότε, οπού μουρμούριζε η αγωνία σου καημούς
και το κύμα πασπαλιστά τους έριχνε στην άμμο.
Ονειρευόσουν ευτυχία και ήχους αηδονιών
να μας ξυπνούν το πρώτο χάραγμα της μέρας
όταν γύρω οι κύκλοι των άλλων περιέστρεφαν πόνο
πνιγμένοι στης απελπισίας τους μαύρους θάμνους.
Κι εμείς τους βαφτίσαμε πεσιμιστές
γιατί μιλούσαν μόνο για τη λύπη τους
και χάραζαν κύκλους θανάτου στα βουνά
οι ασεβείς. Ή μήπως των κήπων προδότες;
Αλλά, το φως ερχόταν πάντα με αόρατα φτερά
ως να γύρευε αποτυπώματα ήχων εκεί, όπου...
είχε απαλά ακουμπήσει τα λεπτά του πόδια
ένα μικρό πουλί, το οποίο δε βλέπαμε
παρά μόνο είχαμε ακούσει να κελαϊδάει.
Κι ανέβαινε ροδαλό, σαν ανάσα ουρανού
ερωτομανής, μετρώντας όλο το πάθος της γης
απαλά, μη τρομάξει της σελήνης την όψη
που αρμένιζε στο βάθος του λόφου αχνή.
Κι εσύ, ευφάνταστος σαν καλοκαίρι ξαφνικό
γελούσες για όλη την ευσέβεια χρωμάτων.
Η Παναγιά Πανταχαρά κρατούσε την πυξίδα
κι η θάλασσα που βάφτηκε πορτοκαλιά
τον αστρολάβο φίλησε με κύμα...
Νότα Κυμοθόη, Κρήτη 1982, Ελλάδα
