Photography and writer Nota Kimothoi© Νότα Κυμοθόη

Photography and writer Nota Kimothoi© Νότα Κυμοθόη

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Νότα Κυμοθόη:"Ένας σπόρος"/Nota Kimothoi:"A seed"

                                             φωτογραφία της Νότας Κυμοθόη (ανήκει)

Νότα Κυμοθόη:"Ένας σπόρος"
Είχε πέσει ένας σπόρος στον τοίχο πλάι κι ήταν κρυμμένος απ΄των ανθρώπων τα βλέμματα. Οι άνθρωποι έριχναν νερά να καθαρίσουν κι ο ουρανός λυπήθηκε το σπόρο κι έκλαψε. Αλλά τα δάκρυα του ουρανού έδωσαν στο σπόρο αυτό οπού χρειαζόταν. Βούλιαξε σε μια σταλίτσα χώμα εκεί στη γωνιά και φύτρωσε κι ο ήλιος του έδωσε ανάπτυξη και οι άνθρωποι δίχως να ξέρουν συνέχιζαν να ρίχνουν νερό ξεπλένοντας τις αυλές τους. Μια ημέρα πρόσεξαν το δεντράκι και χάρηκαν καθώς το είδαν μέσα στις πλακόστρωτες στράτες τους να λάμπει ελπιδοφόρο πράσινο. Αλλά το δεντράκι δεν είχε χώρο. Μεγάλωνε στραβά και υψωνόταν προς το φως. Αλλά τα παιδάκια σαν το είδαν είπαν μια μέρα:"ας ισιώσουμε στα μάτια των περαστικών αυτό το δεντράκι". Πήραν χρώματα και ζωγράφισαν στον τοίχο έναν κορμό δυνατό να υψώνεται ως πάνω και το δεντράκι φαινόταν στα μάτια τους, σαν συνέχεια... ν΄απλώνει ομορφιά στον κάθε διαβάτη, οπού είχε την τύχη από εκεί να διαβεί"/
Nota Kymothoi: "A seed"
a seed had fallen to the side wall and was hidden tangible human eyes. People threw water clean and the sky took pity seed and wept. But the tears of heaven given to the seed it where necessary. Sank to a stalitsa soil there in the corner and grew and the sun gave development and people without knowing they continued throwing water rinsing their yards. One day they noticed the tree and rejoiced as they saw in their paved walkers shining hopeful green. But the tree did not make. Grew crooked and rose toward the light. But the children as they saw said one day: "let's straighten the eyes of passers-by this tree." They took paint and painted on the wall a trunk can be raised to above the tree and looked in their eyes, like then ...stretching  to every passer, where he was fortunate to cross from there "

© Nότα Κυμοθόη 2009Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .



© Νότα Κυμοθόη

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Νότα Κυμοθόη: "Νέα Εστία -Τόμος 136"


Νότα Κυμοθόη: "Νέα Εστία- Τόμος 136"

Μετά από την αναζήτηση μελετητών της Ποίησής μου από φιλολόγους, με πληροφόρησε ένας καλός φίλος, καθηγητής Φιλοσοφικής, πως στον τόμο 136, της Νέας Εστίας και στην σελίδα 1037, υπάρχει μια κριτική το 1994, για τα βιβλία Ποίησής μου, που είχαν εκδοθεί έως τότε. 

Μου έστειλε και την αναφορά που υπάρχει στο διαδίκτυο, σχετικά με αυτό, την οποία αναδημοσιεύω εδώ...

Nea hestia - Τόμος 136 - Σελίδα 1037

1994 - ‎Προβολή αποσπάσματος 
Δ. Σιατόπουλος, Νότα Κυμοθόη, Χρ. Ντικμπασάνης, Ιωάννα Μπογιατζή, Σοφία Μπακανάκη, Μαντώ Κατσουλού, Λάμπρος Μάλαμας, Τέλης Τσάκωνας, Ακολούθησε το δεύτερο θέμα της πρώτης συνεδρίας πού ήταν: «Ιστορία και Παράδο ση».


Προσωπικά, ευχαριστώ θερμά.
Νότα Κυμοθόη

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Νότα Κυμοθόη: "Ηλιοτρόπια για την 1η Σεπτέμβρη"

                                                  φωτογραφία: Νότα Κυμοθόη, ανήκει

Νότα Κυμοθόη:"Ηλιοτρόπια για την 1η Σεπτέμβρη"


Τελευταία ημέρα του Αυγούστου και περπατούσα στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της Ελλάδας αποχαιρετώντας το Καλοκαίρι με τον δικό μου τρόπο. Δεν είναι οι εικόνες του δρόμου πάντα ευχάριστες κι ο καθένας παίρνει μαζί του, ότι του αρέσει ή αυτό που τον εντυπωσιάζει. Γιατί σε μια πόλη, όπως η Αθήνα, οι προκλήσεις ήταν και είναι πολλές. 

Εκείνο που με αφήνει άφωνη είναι η κατάθλιψη που έχουν οι περισσότεροι αυτήν την εποχή, αλλά και τα τεντωμένα τους νεύρα και είναι εκτός εαυτού πάρα πολλοί άνθρωποι. Η Ελλάδα που γνωρίζαμε έχει αλλάξει. Τίποτα δεν επιστρέφει πίσω. Κι όταν τα οικονομικά έχουν στριμώξει τους περισσότερους, δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα. Όμως διαπίστωσα πως ο κόσμος είναι έξω στα καφέ και στα εστιατόρια και μου έκανε εντύπωση. 

Δεν ήταν όλοι τουρίστες. Αρκετοί κάθονταν σε στέκια ολόγυρα από το Σύνταγμα και την Πλάκα, το Θησείο και το Μοναστηράκι. Δεν είχαν όλοι αυτοί κουπόνια, σαν αυτά που κυκλοφορούν για να πιεις καφέ ή να φας με έκπτωση.  Κόσμος καθόταν και στις πλατείες σε παγκάκια. Στο Σύνταγμα οι σκάλες ήταν γεμάτες και δεν μπορούσες εύκολα να περάσεις. 

Κρατάνε όλοι από ένα κινητό και είναι σκυμμένοι σε αυτό. Στις πλατείες, στο λεωφορείο. Στο metro. Έχει πολύ θλίψη όλο αυτό το πραγματικό σκηνικό της ατομικής απασχόλησης κάθε ηλικίας ανθρώπου με το κινητό του τηλέφωνο. Το κρατάνε στο χέρι λες κι είναι μέρος της παλάμης τους και τσικ-τσικ-τσικ έχουν καταντήσει νευρόσπαστες υπάρξεις. Αλλά εμένα μου θυμίζουν γρύλους. 

Έκλεισα το κινητό μου. Ένιωσα ελεύθερη. Ανέπνευσα καλύτερα και περπάτησα αρκετή ώρα περνώντας ανάμεσα από συντροφιές που σχεδόν όλες είχαν παρόμοιες συζητήσεις για τον ΕΝΦΙΑ. Είδα τα μπράτσα των ανθρώπων ζωγραφισμένα και σκουλαρίκια στ΄ αυτιά, στη μύτη και στα φρύδια κι άλλοι στα χείλη τους είχαν σκουλαρίκια περασμένα. 

Λερά τα πεζοδρόμια κι οι δρόμοι όλο βρώμα. Παιδιά, γέροι και γυναίκες αλλά και νέοι αρκετοί γυρεύουν ελεημοσύνη. Ψήνουν καλαμπόκια στις φουφούδες κι άλλοι παίζουν μουσική έχοντας το καπέλο τους μ΄ευγένεια ακουμπήσει για ελάχιστα ευρώ λίγο πιο εκεί. Κι ένα παιδί κρατάει εικόνες και κομποσκοίνια κι έρχεται από κοντά για να του δώσω οπωσδήποτε λεφτά.

Μια γριούλα πουλάει ηλιοτρόπια σε βάζα που έχει ακουμπήσει επάνω σ΄ ένα πλουμιστό μαντήλι. Είχε τέσσερα και τα πήρα όλα για να πάει να ξεκουραστεί. Μου έδωσε ευχές πολλές και είπε πως είναι 1η του Σεπτέμβρη και στρέφουν σαν της Ινδίκτου την αρχή, προς το Θεό την κάθε αυγή. «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν  Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,18).
Καλό μήνα εύχομαι σε όλους και όλες κι ένα όμορφο Φθινόπωρο ας έρθει...
Με φως και αγάπη

© Nότα Κυμοθόη 2009Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .

© Νότα Κυμοθόη 

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Νότα Κυμοθόη"ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ"Ποίηση


Νότα Κυμοθόη
"ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ"*
Ποίηση

Βουβά λαλούν τη θλίψη τους τ΄αδέρφια μας στην Κύπρο.
Χαμογελούν τα χείλη τους, μα η χαρά τους λείπει.

Που να την εύρω αδερφέ να στείλω περιστέρι
να πάει να μου τη φέρει;

Συρματοπλέγματα φρουρούν το σκλαβωμένο αγέρα
θα μπλέξουν τα φτερά του στα προδομένα εδάφη
και θα χαθεί στη λησμονιά που πνίγει τον καημό μου
εκεί π΄ακόμα κοχλαστό το αίμα μας κυλάει
μέσα στα κατεχόμενα.

*Είναι ένα Ποίημα από το εικονιζόμενο βιβλίο μου και το αναρτώ γιατί μετά από 42 χρόνια, ακόμα η Κύπρος είναι διχοτομημένη και η παράνομη εισβολή συνεχίζει να καταπατά το νησί


© Nότα Κυμοθόη 2009Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .

© Νότα Κυμοθόη