ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ" ΔΟΚΙΜΙΟ

                                                          ΦΕΡΕΪΝΤΟΥΝ ΦΑΡΙΑΝΤ


          ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
       ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
       ΔΟΚΙΜΙΟ

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ήταν δική μου ιδέα και την είπα στον αείμνηστο Πέρση Ποιητή Φερεϊντούν Φαριάντ, όταν τον είχα καλέσει για φαγητό στο σπίτι μου, μετά τη βράβευσή μου στην Ιταλία, το 1992, με την Ποίησή μου με τίτλο "Η ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ". Ερχόταν συχνά και όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του το 1995,"ΟΥΡΑΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ" μου έφερε και το "ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΧΑΡΤΑΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ" που είχε εκδοθεί στην Περσία το 1984 και το είχε μεταφράσει ο Γιάννης Ρίτσος. Του παρουσίασα τα βιβλία του στο καφέ ΕΝ ΠΛΩ στην Κηφισίας, τότε στους Αμπελόκηπους, με τη βοήθεια της Μαρίας Λαϊνά από τη Λαμία (καμία σχέση με την ποιήτρια, που έχει το ίδιο όνομα). Ήταν να υλοποιήσουμε σαν σχέδιο ένωσης όλων των Ποιητών Παγκοσμίως σε μια ημέρα γιορτής. Αυτή ήταν μια ιδέα του Γιάννη Ρίτσου, την οποία μου είχε πει, μαζί με άλλα καθαρά προσωπικά του, στα γνωστά Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, όταν ακόμα ήμουν με τα πρωτόλεια Ποιήματά μου στα χέρια, πριν πολλά χρόνια. Ο Φερεϊντούν που αγαπούσε πολύ κι εκείνος το Γιάννη Ρίτσο, ενθουσιάστηκε. Πήρε την ιδέα και την έλεγε από στόμα σε στόμα και το φθινόπωρο του 1997, έφτασε στ΄ αφτιά του Μιχάλη Μήτρα και το πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων, να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες και να οριστεί συγκεκριμένη ημέρα γι' αυτήν. Ήδη γιορτάζαμε οι Ποιητές στην Πάτρα τα γνωστά Συμπόσια Ποίησης.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του Κώστα Στεργιόπουλου, Ποιητή και Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, εργαζόταν για την UNESCO στη Γαλλία και εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».
Εκείνη τη χρονιά, κυκλοφόρησε και το βιβλίο μου "ΕΡΩ" ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ από τις εκδόσεις Ιωλκός, που παρουσιάστηκε στη Στοά του Βιβλίου! Αλλά η ¨κλίκα" των "δήθεν" τότε, έδωσε εντολή να μη παρουσιαστεί καμιά επίσημη κριτική από τους καθηγητές!..Εάν θέλετε, μπορώ να γράψω και τα ονόματα, έτσι απλά, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!.. Την ίδια εποχή, επειδή είχε ενοχλήσει κάποιους η στάση μου να μη "γλύφω" κομματικά κανέναν, δεν δέχονταν τις αιτήσεις μου σε κανένα Λογοτεχνικό Σωματείο, ενώ ήδη είχαν εκδοθεί 6 βιβλία μου από ΕΚΔΟΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ κι όχι ΑΥΤΟΕΚΔΟΣΗ. Αυτά δε είχαν πάρει καλές κριτικές από Δημοσιογράφους που κρατούσαν στήλη ΒΙΒΛΙΟΥ. Σε κάθε Λογοτεχνικό Σωματείο υπήρχε το "πολιτικό κόμμα" που ρύθμιζε ποιος θα γίνει μέλος και ποιος όχι. Και φυσικά το λόγο είχαν και οι προσωπικές συμπάθειες... 

ΕΠΕΙΔΗ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΑΔΑ δυστυχώς οι περισσότεροι Λογοτέχνες είναι τόσο μικρόψυχοι και ζηλόφθονοι που απαξιώνουν το έργο κάποιου με χίλιους τρόπους. ο Ο καλός φίλος Ποιητής με όλες τις αδυναμίες και ιδιαιτερότητές του, δεν κατάφερε να ζήσει άνετα, αλλά υπέφερε οικονομικά και στο τέλος της ζωής του, δυστυχώς, επειδή ήταν Ζωροάστρης, οι περισσότεροι του χώρου του Πολιτισμού και της Λογοτεχνίας, τον εγκατέλειψαν...

 Έμαθα το θάνατό του, μετά από πολύ καιρό, ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό...

Κι αυτό, επειδή στη χώρα οπού γεννήθηκε η Ποίηση, η Ελλάδα δεν έχει φροντίσει έως τώρα να έχουν και οι Ποιητές και Ποιήτριες μια θέση που τους πρέπει!... Κι ενώ σε συνέδρια, λέγαμε να ενωθούν όλα τα Λογοτεχνικά Σωματεία και να γίνουν ΈΝΑ, δυστυχώς οι κομματικές τοποθετήσεις αλλά και τα συμφέροντα αυτών που κινούσαν τα νήματα, δίχασαν...

Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Υπάρχει και η άλλη, που οι περισσότεροι σιωπούν, κάνουν και την "πάπια", για να έχουν την προβολή του έργου τους. 

Εδώ κάποιο δείγμα γραφής του φίλου Ιρανού Ποιητή Φερεϊντούν Φαριάντ

"Ουρανός χωρίς διαβατήριο"
Ποίηση Φερεϊντούν Φαριάντ
Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο,
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ’ τον αέρα

Over Teheran
Ξένος του γαλάζιου.
Ξένος των νερών.
Στη γη πεσμένα
πέντε μήλα.
Πού να πάω;

Πικρή ξενιτιά.

Ούτε γράμμα, ούτε χτύπημα της πόρτας.
Τίποτα.
Ένα σπουργίτι
κάθισε στο παράθυρό μου
μ' ένα στίχο της Σαπφώς
στο ράμφος του.

* * *
Τα χρόνια περνούν.
Ο ήλιος, με τον ίδιο ρυθμό,
ανοιγοκλείνει τα παράθυρα.
Παιδιά γεννιούνται.
Οι μέρες κυκλοφορούν με τρίκυκλα.
Γερνάμε.

Μιλάω στα δέντρα περσικά
Εγώ είμαι ξένος.

Μιλάω στα δέντρα περσικά.
Τα δέντρα μού αποκρίνονται.
Μέσα σ' αυτή τη συγγένεια
δεν είμαι ξένος

…όλοι ονειρεύονται να σταματήσει ο πόλεμος, να γεμίσει ο ουρανός χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια.

Επαναστάσεις, πόλεμοι, πραξικοπήματα,
και πάλι, και πάλι, και πάλι.
Κι ένας τυφλός ζητιάνος
μ' ένα κλουβί πουλιού στο χέρι
περνάει χτυπώντας το ραβδί του
στο σκοτεινό δρόμο.

Επειδή είναι πολύ σκληρή η πραγματικότητα και δεν είναι αυτή οπού κάνουν να φαίνεται, ντρέπομαι για όλους αυτούς τους "δήθεν" καθηγητές της διανόησης στην Ελλάδα, που θέλουν να είναι η Ποίηση, προνόμιο αποκλειστικό δικό τους και θέτουν όρους για το "ποιου Ποιητή ή Ποιήτριας" θα προβληθεί το έργο. Και είναι θλιβερό γιατί σε αυτή την μικρή χώρα μεταξύ μας γνωριζόμαστε!..Αλλά το χειρότερο απ΄όλα είναι οπού βάζουν ταμπελίτσες λόγω κομματικής τοποθέτησης, θρησκευτικών πεποιθήσεων, τόπου καταγωγής, χώρα προέλευσης και δημιουργούν έναν ΕΛΙΤ ΡΑΤΣΙΣΜΟ και σε πετάνε στ΄αζήτητα!..

ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η UNESCO των Ελλήνων για να φροντίσει έναν ταλαίπωρο άνθρωπο, διανοούμενο Ιρανό, και που ήταν η UNESCO με τις φιέστες και τα σώου και τα πανηγύρια της στα ΜΜΕ και όλοι οι ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ των ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ και οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ στη χώρα Ελλάδα, ώστε να ζήσει αξιοπρεπώς και να ταφεί ένας ΦΙΛΛΕΛΗΝΑΣ ΙΡΑΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ σαν τον Φερεϊντούν Φαριάντ;

Ευτυχώς που μερίμνησε το ίδρυμα Ελένης και Κώστα Ουράνη...
Είναι στιγμές οπού η αλήθεια είναι πικρή και κάποιοι δεν μπορούν να την ακούσουν, μήτε να την αντέξουν. Όμως έναντι θανάτου, ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου, ο οποίος καλλιέργησε την ελληνική γλώσσα με πολύ ζήλο κι αγάπησε τη χώρα μου, είναι πικρότερος ο θάνατός του κάτω από αυτές τις συνθήκες, παρά η αλήθεια των πράξεων, όσων "δήθεν" σπουδαίων σε σαλόνια και λογοτεχνικά σωματεία, δεν έχουν χρόνο ν΄ασχοληθούν με τον άνθρωπο πρώτα, κι ύστερα με όσα, γι΄ αυτόν σκαρφίζονται...
Για τον Φερεϊντούν Φαριάντ, αυτός ο "επικείδιος" και ας με συγχωρέσουν  οι όσοι δεν αντέχουν την αλήθεια...Αλλά, δεν έχω μάθει στη ζωή μου, να προδίδω "φίλους"...

copyright:Nota Kimothoi

© Νότα Κυμοθόη